La pression

Ai decidit de faire tombar totes los trabucs que m'empachan de trabalhar coma voldriái. La perfeccion es una empacha gròssa, te lèva l'enveja de començar quicòm puèique serà pas jamai perfièch.
Pensi que me cal agradar a tot lo mond, que devon èsser contents de çò que fau e aital m'aimaràn( a la gròssa de segur). lo refús absolut de decebre los autres, aquò me fa dintrar dins de consideracions que s'acaban pas jamai.
çò mai complicat es qu' es pas dins la tòca de faire plàser a mon "ego", es pas dins una corsa a ausir los compliments dels autres per ièu, es realament per facilitar la vida dels autres, per los rendre mai "uroses".
Es aquí que me soi embarrada soleta dins una vision falsa dels rapòrts als autres, qu'espèran pas tant de ièu, qu'an pas besonh de ièu per capitar lor vida.
Pel trabalh, trabalhar ensèms es que cadun faga sa part pichona o mai gròssa, que la FAGA!!!

Al mens acceptèssi de m'engatjar pas, seriá mai simple: demorariái dins una bofiga. e basta!
Mas pòdi pas daissar faire de causas sens cap reaccion, i a de causas que podem pas acceptar dins nòstra vida. Baste qu'aquesta motivacion siá pron fòrta per me faire avançar!